هنگامی که تصمیم لازم و درست را در زمان مناسب نگیریم، ممکن است با گذشت زمان اعتبار و کارایی آن تصمیم ضعیف شود. از این نظر، ما استاد از دست دادن فرصت و زمان هستیم. علت این رفتار خیلی اهمیت دارد و ناشی از ویژگیهای ساختار تصمیمگیری در ایران است.

به گزارش خبرآنلاین روزنامه هم میهن نوشت: فرض کنیم کسی هنگام گفتوگوهای چهار ماه پیش ایران و ایالات متحده میگفت که؛ بهتر است مطابق منافع ملی خود قدری انعطاف به خرج دهیم.
اگر این ایده پذیرفته و اجرایی میشد. طبعاً انتظار میرفت که جنگ رخ ندهد یا حتی رخ دهد. اگر به توافقی میرسیدیم و جنگی رخ نمیداد، منتقدین میگفتند امتیاز مهمی از دست دادیم که نباید میدادیم و چون جنگ رخ نداده بود که مقایسه کنند، حرفش شنیده میشد. اگر با نشان دادن انعطاف باز هم جنگ میشد، میگفتند که شما ضعف نشان دادید و آنها حمله کردند.